Το πρωί της Τρίτης, 16 Δεκεμβρίου, μας εξέπληξε με ένα κύμα επιδρομών σε σπίτια και προσαγωγών… Μας εξέπληξε; Δε θα πούμε ψέματα. Ας το πάρουμε από την αρχή. Το πρωί της Τρίτης, 16 Δεκεμβρίου ΔΕΝ μας εξέπληξε. Η αυτόνομη καταλανική αστυνομία, οι Mossos d’Esquadra, η Χωροφυλακή και υπάλληλοι της δικαστικής Αρχής (Audiencia Nacional) εισέβαλαν σε περισσότερες από 10 κατοικίες και σε κάποια αναρχικά στέκια της Βαρκελώνης, του Sabadell, της Manresa και της Μαδρίτης, με αντίστοιχες επιδρομές σε σπίτια, προσαγωγές, κατασχέσεις προπαγανδιστικού και ενημερωτικού υλικού. Ταυτόχρονα, άδραξαν αυτήν την ευκαιρία για να εισβάλουν και να λεηλατήσουν την Kasa de la Muntanya, έναν κατειλημμένο χώρο που φέτος έκλεισε τα 25 χρόνια, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό όλο το σώμα ΜΑΤ της Κινητής Διμοιρίας των Mossos d’Esquadra.
Σύμφωνα με τα ΜΜΕ, τα οποία παίζουν όπως πάντα το ρόλο του αστυνομικού φερέφωνου, ο σκοπός αυτών των προσαγωγών είναι η εξάρθρωση «μιας εγκληματικής οργάνωσης με τρομοκρατικούς σκοπούς και με βίαια αναρχικά χαρακτηριστικά». Αν και έχει ειπωθεί πολλές φορές, θα το επαναλάβουμε άλλη μια φορά: η μόνη εγκληματική οργάνωση που προσπαθεί να τρομοκρατήσει τον κόσμο με το βίαιο χαρακτήρα της είναι το Κράτος και τα πλοκάμια του: τα ΜΜΕ, ο δικαστικός μηχανισμός, τα σώματα καταστολής και οι πολιτικοί, σε όποιο σημείο του φάσματος κι αν βρίσκονται. Γιατί δε μας εξέπληξε η κατασταλτική επιχείρηση; Γιατί την περιμέναμε.
Σημασία δεν έχει να προσπαθούμε να προσποιηθούμε τους μάντεις, αλλά να μπορούμε να διαβάζουμε πίσω από τις λέξεις και, κάποιες φορές κυριολεκτικά, τα ίδια τα γεγονότα. Όπως συνέβη με τη σύλληψη άλλων συντρόφων πέρυσι, εδώ και πολύ καιρό ενορχηστρώνονταν επιθέσεις, παρόμοιες με εκείνη της Τρίτης, ενάντια στα ελευθεριακά και αντιεξουσιαστικά περιβάλλοντα και, αν και οι διάφορες επιχειρήσεις δεν ήταν τέτοιου μεγέθους, άφηναν να διαφανούν στον ορίζοντα τα σημάδια των τωρινών καταστάσεων.
Επιχείρηση «α λα ιταλικά»
Εδώ και περίπου δύο δεκαετίες το αναρχικό περιβάλλον της γειτονικής Ιταλίας ζει κάθε τόσο, και τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά, μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεις παρόμοιες με της Τρίτης. Όχι μόνο ως προς τα χαρακτηριστικά της, δηλαδή με ταυτόχρονες επιδρομές σε διαφορετικά σπίτια, αλλά και ως προς τη χρήση ονομάτων που συγκρατούνται εύκολα και εμπεριέχουν μια δόση μαύρου χιούμορ, όπως και σε αυτήν που ονομάζεται Πανδώρα, καθώς, όπως τα ΜΜΕ επανέλαβαν από δικαστικές πηγές, «ήταν ένα κουτί που παρά το γεγονός ότι μας είχε τρομάξει σε πολλές περιστάσεις, δεν υπηρχε τρόπος να ανοίξουμε». Λέγοντας ότι «μας είχε τρομάξει» αναφέρονται σε διάφορες δράσεις που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια σε όλη την επικράτεια του Ισπανικού κράτους. Επιστρέφοντας στις ιταλικές επιχειρήσεις, αξίζει να θυμηθούμε τα ονόματα κάποιων από αυτές που πραγματοποιήθηκαν τα τελευταία χρόνια, όπως η Επιχείρηση Θορ, το όνομα της οποίας αναφερόταν στην κατηγορία για μια σειρά επιθέσεων με σφυριά σε μηχανήματα ανάληψης χρημάτων και άλλα τραπεζικά καταστήματα, η Επιχείρηση Ixodidae, που αναφέρεται στο τέχνικο όνομα της οικογένειας των ψύλλων, όνομα που χρησιμοποιούσαν οι φασίστες για τους κομμουνιστές και τους αναρχικούς, ή άλλες επιχειρήσεις όπως η Τόλμη, η Θερβάντες, η Νυχτερινή (Nottetempo) κ.τ.λ.
Πέρα από τη διαδικασία και τη νομενκλατούρα, ένας παράγοντας που μας θυμίζει πολύ τη γείτονα χώρα είναι ο ρόλος των ΜΜΕ, πράγμα που επίσης μας βοήθησε να διαβλέψουμε αυτό που έπονταν. Εδώ και τρία χρόνια, ή ίσως λίγο περισσότερο, τα ισπανικά ΜΜΕ ξεκίνησαν μια εκστρατεία για να προλειάνουν το έδαφος, έτσι ώστε τέτοιες επιχειρήσεις να είναι όχι μόνο δυνατές, αλλά και προβλέψιμες. Η κατάδειξη συγκεκριμένων περιβάλλοντων, και σε περιπτώσεις ακόμη και χώρων ή ατόμων με το ονοματεπώνυμό τους, συλλογικοτήτων κ.τ.λ., και η κατασκευή μιας αρκετά αλλόκοτης καρικατούρας ενός εσωτερικού εχθρού, αν και είναι συνηθισμένη τακτική εδώ και δεκαετίες, τα τελευταία χρόνια απέκτησε ένα χαρακτήρα πολύ συγκεκριμένο, αυτόν του «βίαιου αναρχικού», του «εξεγερσιακού», του «αντισυστημικού που παρεισφρύει στα κοινωνικά κινήματα» και τα λοιπά.
Το χιλιανό φιάσκο
Το 2010 ήταν μια ένδοξη χρονιά για το χιλιανό Κράτος. Εκτός του ότι εξελέγη πρόεδρος ο δεξιός Sebastián Piñera, μεγαλοεπιχειρηματίας και ο τέταρτος πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας, ενορχηστρώθηκε μια αστυνομική, δικαστική και επικοινωνιακή επιχείρηση κατά του αντιεξουσιαστικού περιβάλλοντος, η οποία κατέληξε σε πάνω από δέκα επιδρομές και συλλήψεις, γνωστή ως Επιχείρηση Σαλαμάνδρα. Η επιχείρηση έγινε ευρέως γνωστή ως «Caso Bombas», καθώς στηρίχτηκε στην έρευνα μιας σειράς βομβιστικών επιθέσεων που συνέβησαν τα προηγούμενα χρόνια και στη δημιουργία, μέσα από το αστυνομικό φαντασιακό, μιας ιεραρχικής μακροδομής κάποιου υποτιθέμενου δικτύου υπεύθυνου για αυτές τις εκρήξεις: ένα τσίρκο που όχι μόνο αποδυνάμωσε την εικόνα του Κράτους, πέραν του ότι το γελοιοποίησε, αλλά και απέδειξε την αδεξιότητα των ερευνητικών διαδικασιών, οι οποίες συμπεριλάμβαναν την παραποίηση αποδεικτικών στοιχείων, τον εκβιασμό ή την πίεση προκειμένου να εξασφαλίσουν πληροφοριοδότες ή «μετανοημένους», την τύχη κ.τ.λ.
Η διαδικασία ολοκληρώθηκε με την αθώωση όλων των κατηγορούμενων και με δίψα για εκδίκηση από την μεριά του κράτους της Χιλής κατά των ατόμων υπό έρευνα και του περίγυρού τους. Ένα χρόνο μετά το τέλος της φάρσας της “Caso Bombas”, τα υπουργεία , τα δικαστήρια και η αστυνομία της Χιλής και της Ισπανίας συνεργάστηκαν σε μια νέα υπόθεση, αυτή τη φορά σε αυτήν την πλευρά του Ατλαντικού. Η Mónica Caballero και ο Francisco Solar, και οι δυο πρώην ύποπτοι στην υπόθεση “Caso Bombas”, συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη, όπου ζούσαν εκείνη την εποχή, και κατηγορήθηκαν για την τοποθέτηση βόμβας στην εκκλησία Basílica de Pilar στη Zaragoza , για συνωμοσία σε παρόμοια δράση και για συμμετοχή σε υποτιθέμενη τρομοκρατική οργάνωση. Αυτοί οι σύντροφοι είναι σήμερα υπό κράτηση εν αναμονή της δίκης, η οποία δεν γνωρίζουμε πότε θα γίνει, και επίσης δεν γνωρίζουμε πώς θα επηρεάσει τη διεξαγωγή της αυτό το νέο κύμα καταστολής.
Η κατάσταση είναι λίγο πολύ γνωστή και αν για ένα πράγμα είμαστε σίγουροι/ες είναι ότι οι πρόσφατες συλλήψεις εξυπηρετούν στο να δώσουν βάση σε μια υπόθεση που από μόνη της είναι αβάσιμη.
Σύμπτωση;
Λίγες ώρες πριν τις συλλήψεις της Τρίτης η ισπανική κυβέρνηση διακήρυσσε από τα ΜΜΕ της ότι «τα υπουργεία Εσωτερικών της Ισπανίας και της Χιλής μπαίνουν σε μια νέα φάση στενής συνεργασίας στον αγώνα εναντίον της αναρχικής τρομοκρατίας». Στις 15 Δεκεμβρίου ο Ισπανός υπουργός Εσωτερικών Jorge Fernández Díaz συναντήθηκε στη Χιλή με τον αντιπρόεδρο και υπουργό Εσωτερικών της Χιλής Rodrigo Peñailillo στο κυβερνητικό κέντρο Palacio de La Moneda στο Σαντιάγο της Χιλής. «Στον αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας η Χιλή θα βρει στην Ισπανία έναν ισχυρό σύμμαχο», περηφανευόταν ο Ισπανός, ενώ του απένειμαν τον Μεγάλο Σταυρό του Τάγματος της Αξίας της Χιλής (Orden del Mérito de Chile) «τη μεγαλύτερη διάκριση της χώρας» σύμφωνα με τον Τύπο, ένα τρόπαιο που το χιλιανό Κράτος σε αυτήν την περίπτωση απονέμει για τη δουλειά της αστυνομίας και ως ανταμοιβή για τη σύλληψη των συντρόφων Mónica και Francisco πέρυσι. Πέρα από τους επαίνους και τα βραβεία, ο επιχειρηματίας Fernández πούλησε και δικό του εμπόρευμα: αστυνομική και δικαστική εκπαίδευση, διάφορα είδη κατασταλτικού υλικού κ.τ.λ.
Τι έρχεται…
Ποιο είναι το επόμενο κατασταλτικό βήμα; Το βέβαιο είναι ότι αυτή η επιχείρηση δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά πρόκειται για έναν ακόμα κρίκο σε μια αλυσίδα. Μια κατασταλτική αλυσίδα άλλοτε πιο βάναυση και άλλοτε πιο διακριτική, στην οποία χωράνε οι νέοι νόμοι (όπως ο πρόσφατος νόμος-φίμωτρο), η δίωξη ανθρώπων χωρίς χαρτιά μέσα από όλο και μεγαλύτερες ρατσιστικές επιδρομές, η αστυνομική κτηνωδία, μέχρι και η φιλοδοξια να μανατζάρουν τη δυστυχία και να διαχειριστούν την καταστολή, που σε τελική ανάλυση είναι αυτό που κάνει το Κράτος, από τη μεριά μιας ψευδοαριστεράς (με το Podemos επικεφαλής) που όσο περνάει ο καιρός γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα μια παρωδία του εαυτού της. Εξώσεις, ξυλοδαρμοί, φασισμός, νομική σκλήρυνση, εθνικιστικές και σοσιαλοδημοκρατικές αυταπάτες, αυτά μας επιφυλάσσει το σήμερα. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε το χειρότερο, το χειρότερο δεν έφυγε ποτέ. Το φάσμα των δυνατοτήτων της ισπανικής αντιτρομοκρατίας είναι ένα κουτί που χωράει τα πάντα. Βρίσκεται πάντα εδώ, σε κοινή θέα, για να μας θυμίζει ότι για το Κράτος η πάλη είναι τρομοκρατία. Λειτουργεί όπως ένα σκιάχτρο. Θα μας φοβίσει?
Το Κράτος και οι πράκτορές του λένε ότι έχουν ανοίξει το κουτί της Πανδώρας. Στην ελληνική μυθολογία, η Πανδώρα είναι το ανάλογο της βιβλικής Εύας. Με τον χαρακτηριστικό μισογυνισμό που διακρίνει και τις δύο μυθολογίες, η Πανδώρα ανοίγει το κουτί της όπως η Εύα τρώει το μήλο της και απελευθερώνει όλα τα κακά που βρίσκονται μέσα του.
Εμείς είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε τη δικιά μας ιστορία και να απαλλαγούμε από τις αηδιαστικές μυθολογίες τους. Η δικιά μας ιστορία είναι διαφορετική. Το «κουτί» που άνοιξε αυτή η κατασταλτική επιχείρηση μας καλεί σε δράση, σε αφύπνιση και εγρήγορση για το επόμενο βήμα. Μας κάνει να σκεφτόμαστε, ξανά και ξανά, πώς είναι ο κόσμος που θέλουμε και πόσο απέχει από αυτόν που έχουμε. Μας κάνει τελικά να δούμε πόσο επιτακτικό είναι να δράσουμε, να προχωρήσουμε μπροστά.
Οι φυλακισμένοι σύντροφοι και συντρόφισσες συμμετέχουν σε διάφορους χώρους, πρότζεκτ, κολεκτίβες κ.τ.λ. οι οποίοι είναι σημαντικό να μην παραλύσουν. Είναι σημαντικό αυτή η καταστροφή, από κάθε άποψη, στην οποία οδηγούν αυτές οι καταστάσεις, να μην δημιουργήσει αίσθημα παράλυσης και ανημπόριας.
Πάντα λέμε ότι «η καλύτερη αλληλεγγύη είναι να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε». Σωστά, αλλά τι σημαίνει αυτό σε πρακτικό επίπεδο; Επίσης, φωνάζουμε όλοι μαζί ότι αν χτυπήσουν κάποιον από μας, μας χτυπάνε όλους. Αυτό έχει γίνει ξεκάθαρο στις αντιδράσεις και διαμαρτυρίες που έλαβαν χώρα σε διάφορα μέρη, όπως επίσης και στην άνευ όρων θαλπωρή που δίνουν οι σύντροφοι που είναι έξω. Για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι/ες, ότι οι φυλακισμένοι σύντροφοι και συντρόφισσες μπορούν να νιώσουν αυτή τη θαλπωρή που διαπερνά τα σίδερα και την απομόνωση, γιατί είναι η ίδια ζεστασιά που έδωσαν κι αυτοί σε άλλες περιπτώσεις.
Βαρκελώνη, 18 Δεκεμβρίου 2014
#Pandora 